Toen ik als klein meisje opgroeide in een druk gezin met zes kinderen, was mijn moeder vaak ziek. Mijn moeder, een vrouw met een Alhamdulillah sterke geest, deed wat ze moest doen om het gezin draaiende te houden maar het kostte haar heel veel energie. Ze voelde zich vaak niet lekker en ze had constant pijn. Soms had ze heftige hoofdpijnen waardoor ze bijna niet kon functioneren. Haar mooie, lange zwarte haren begonnen uit te vallen. Ze ging vaak naar de dokter en werd dan doorgestuurd naar verschillende specialisten.

Mijn vader bracht haar dan naar haar afspraken. Hij werkte in ploegendienst en in zijn vrije tijd ging hij met haar mee. De artsen konden haar klachten niet verklaren. Ze werd vaak naar huis gestuurd met de mededeling dat ze niets konden vinden. Vaak kreeg ze de diagnose ‘psychosomatische klachten‘. De artsen gaven haar die diagnose omdat ze als buitenlandse vrouw naar een vreemd land was gekomen en omdat ze vast heimwee had. Ze kreeg pijnstillers mee voor haar hoofdpijnen en andere klachten en dat was het dan.

Na jaren van zoeken naar een oorzaak werd haar medisch dossier afgesloten. Wat natuurlijk raar was omdat mijn moeder dit helemaal niet zo ervaarde. Ze had helemaal geen heimwee. Ze had het super druk met de zorg voor haar gezin met zes kleine kinderen. Ze had alleen pijn en voelde zich niet lekker. Ze voelde zich niet begrepen en ook niet geholpen. Dat wel. Je kunt je voorstellen dat als je voortdurend pijn hebt en niet lekker in je vel zit, dat je dan ook weinig zin hebt om andere dingen te doen. En dat het veel van je energie vergt.

Mijn moeder bleef, met haar wilskracht en pit, maar zoeken naar een verklaring. We gingen op vakantie naar Marokko en daar liet ze zich nogmaals onderzoeken. Daar vonden ze eindelijk een verklaring voor haar problemen. Ze vonden een fiks hartprobleem en vertelden haar dat ze onmiddelijk een hartoperatie nodig had.

Eenmaal in Nederland ging ze naar de dokter en gaf ze haar röntgenfoto’s aan de arts. Ze kreeg nog een keer hetzelfde onderzoek als in Marokko en de diagnose was hetzelfde. Eindelijk wist mijn moeder waar haar klachten vandaan kwamen. Ze was niet gek. Het was niets psychisch. Later kwamen we erachter dat er nog veel meer speelde dan alleen het hartprobleem. Ze had natuurlijk niet voor niets pijn. Toen begon ik me te interesseren voor gezondheid en ziekte.

Bij pijn of een ander ongemak moet je altijd dit voor ogen houden. Je lichaam probeert je iets te vertellen. En met het gebruik van medicijnen kwamen er ook steeds meer problemen bij. Mijn moeder heeft helaas vele ziekenhuizen gezien en vele specialisten bezocht. En wat jammer genoeg opvalt is dat je er bovenop moet zitten. Ondanks dat ze de Nederlandse taal redelijk spreekt, worden er echt heel vaak fouten gemaakt. Van verkeerde medicijnen krijgen tot bij een arts zitten, die niet weet wat ze de vorige keer heeft afgesproken en dus geen antwoord kan geven.

In Nederland sterven er elke maand zeker twintig ziekenhuispatiënten door medische fouten (bron rtl nieuws). Kan je nagaan wat er gebeurt als je niet begrepen wordt. En hiermee wil ik echt niet afgeven op de reguliere gezondheidszorg. Ik ben blij dat er artsen zijn en dat ik gebruik kan maken van de gezondheidszorg. Ik denk alleen dat het beter en anders kan. Daarom heb ik ook ruim 12 jaar geleden de overstap van de reguliere geneeskunde naar de natuurgeneeskunde gemaakt.

Wat mijn moeder heeft meegemaakt, maken heel veel van onze ouders mee. Meestal komt dit door het taalprobleem of omdat de omschrijving van de klachten anders is of omdat artsen niet weten hoe ze anno 2019 met allochtonen/medelanders moeten omgaan en na tig jaar allochtonen in Nederland. En dit gebeurt ook in de geestelijke gezondheidszorg. Toen ik bij de GGZ werkte had ik een keer crisisdienst. We moesten op het politiebureau komen om een beoordeling te doen. Daarbij beoordelen we of het gepleegde feit voortkwam uit een psychiatrische stoornis en waardoor iemand ontoerekeningsvatbaar is of niet.

Patiënt was een man van Turkse komaf en sprak de Nederlandse taal niet. Toevallig was het een cliënt van onze organisatie en die dus kennelijk niet de juiste begeleiding had gekregen. Mijn collega psychiater wist niet goed wat ze ervan moest maken en zei ook letterlijk tegen mij “Eigenlijk moeten we dit soort patiënten niet meer doen want we weten te weinig van de cultuur, er is een taalprobleem en dus kunnen we deze mensen niet helpen”. Dat sloeg bij mij in als een bom. Super eerlijk en ik waardeerde deze eerlijkheid. Want dat is waar het uiteindelijk op neerkomt. Het is echt niet dat de artsen in Nederland dit uit racisme doen of omdat ze slecht zijn of omdat ze gewoon geen zin in jou hebben. Het komt gewoon omdat er een mismatch is. Op dat moment nam ik de beslissing om mijn eigen praktijk te beginnen speciaal voor Moslims.

En als je denkt dat dit alleen maar bij mensen voorkomt die de Nederlandse taal niet beheersen, dan heb je het mis. Ook nu krijg in de praktijk regelmatig klachten van jonge mensen, die in Nederland zijn opgegroeid en de taal perfect spreken. Vaak krijg ik dan te horen “Ze begrijpen ons niet”. Mensen die zich niet goed voelen en zich niet begrepen of geholpen voelen. Die niet de onderzoeken krijgen waar ze recht op hebben. Die naar huis worden gestuurd met: het is psychosomatisch.

Of je krijgt adviezen die totaal niet binnen onze cultuur of ons geloof passen. Je voelt je onbegrepen. En die dan bij mij komen voor een hijama behandeling en een onderzoek laten doen waar wel wat uitkomt. En soms zijn het echt redelijk goedkope onderzoeken, zoals bijvoorbeeld een onderzoek naar de bacterie Helicobacter pylori, die bij veel mensen in de maag voorkomt.

Wat een opluchting voelen deze mensen dan. Er is een verklaring voor hun ziekte of klacht gevonden. Dat je daarna dan wel zelf het werk moet doen om weer beter te worden, is natuurlijk logisch. Ik kan je adviseren, helpen en begeleiden als jij maar het werk wilt doen. Ik heb tijd vrijgemaakt om kosteloos een telefonisch adviesgesprek te doen. Je begrijpt dat ik het heel druk heb, dus het is alleen voor mensen die serieus iets aan hun klachten willen doen. Als je hier klaar voor bent, bel me dan even voor een afspraak.

Heb jij ook wel eens iets vergelijkbaars meegemaakt? Vertel me over je ervaring in de gezondheidszorg door een reactie achter te laten.  

Lieve mensen,

Ik streef naar een gezonde ummah. Doe jij dat ook? Deel dit bericht met je dierbaren.
Liefs