Naar je lichaam luisteren? Of naar andere signalen die Allaah swt je geeft? Het lijkt iets normaals. Maar zeg eens eerlijk? Doe jij dit altijd? Ga je bijvoorbeeld naar bed wanneer je moe bent of ga je door omdat het nog geen bedtijd is? Stop je met eten als je vol zit of neem je nog wat omdat het zo lekker is? Stop je met het huishouden als je geen energie hebt? Of ga je door omdat het toch moet? Ons lichaam geeft ons elke dag signalen, die aangeven wat het nodig heeft om in balans te blijven. Helaas luisteren de meesten hier niet naar. Je lijf is wijzer dan jij en probeert je te vertellen dat er iets mis is. Vaak gaan mensen naar de dokter omdat ze vage klachten hebben die de wetenschap niet goed thuis kan brengen. Na veel onderzoeken worden mensen vaak naar huis gestuurd met “het zit tussen je oren”. Ik wil je vertellen dat je naar je lichaam moet luisteren en niet naar de dokter. Het verhaal van een broeder heeft me weer wakker geschud. Hadden de artsen snel en adequaat gereageerd dan was zijn ziekte misschien voorkomen, bi idni allaah. Natuurlijk is er qada wal qadar van Allaah swt maar dat neemt niet weg dat we altijd sabab moeten doen. Vertrouw je iets niet? Blijf zeuren want je lichaam vertelt je iets. En doktoren zijn ook maar mensen die veel zaken over het hoofd kunnen zien. Deze broeder wordt beproefd en heeft het geluk en de ni’aam gekregen van Allaah om bi idhni Allaah zijn say’aat om te zetten naar hassanaat. Hij heeft het belang van sabr en tawakul begrepen en wil zijn verhaal delen zodat we hier iets van kunnen leren en oprecht dua kunnen doen.

“Ik ga me kwetsbaar opstellen en iets persoonlijks met je delen. Iets wat ik altijd voor mezelf heb gehouden, maar ik denk dat de tijd nu ondertussen wel rijp is en ik er ook klaar voor ben om dit met jou te delen…..”

Ik was altijd een vrolijke en gezonde jongen. Een jongen die weliswaar veel heeft meegemaakt, maar altijd vol in het leven stond lilaahil hamd. En hoewel ik veel tegenslagen kende bleef en was ik een leeuw naar mijn mening. Een leeuw die niet opgaf en nog steeds niet opgeeft. Maar ik wil jou – ja jou – bij deze mijn boodschap geven en wakker schudden!

Ik werd op mijn 18e ernstig ziek. Ik kreeg een koortsaanval van 42 graden en raakte buiten bewustzijn. Ik heb er zes weken over gedaan, maar uiteindelijk kwam mijn lichaam ‘bij’. Mijn lichaam was echter getransformeerd……..

Je moet je voorstellen, iemand die altijd 6 keer per week op hoog niveau sportte, op het VWO zat, verliefd was op de dunya met alle mooie dingen, maar ook de fasad die daarbij komt kijken. Ik stond aan de top van mijn leven, zowel fysiek als mentaal. Alles ging mij voor de voeten, maar na zo een klap besefte ik pas hoe nietig ik was en ben.

Daar stond ik dan in een ‘nieuw’ lichaam. Een lichaam dat het plots altijd koud had, enorm grieperig aanvoelde, constant duizelig, misselijk, buikpijn, migraine, zenuwpijnen, zweten, geen licht en geluid kunnen verdragen en ga zo maar door. De altijd zo sterke en onverslaanbare jongen werd teruggeroepen door Allaah. Maar ik begreep de tekenen nog niet helemaal van Hem. Ik hield weliswaar mijn salaat enigszins bij, ging naar de masjid, deed wat da’wah, mijn kennis en Qor’aan waren gemiddeld, maar ik was nog niet helemaal wakker. Wat was mijn doel in dit leven? Ik wist het niet……
Wakker werd ik wel toen het noodlot toesloeg op 21 juli 2014. Ik stapte de douche in en werd onwel. Ik kwam bij en lag op bed. 16 uur lang trilde mijn lichaam als een gek. Geen enkele medicijn hielp en de doktoren die langskwamen wisten zich geen raad…… ‘Vrienden’ die mij verlieten, naasten die mij niet begrepen, doktoren die zeiden dat het allemaal tussen mijn oren zat, geen inkomen meer hebben, in een donkere kamer liggen bij je ouders en ga zo maar door….. Het leek het verhaal van de feilloze Ayub ‘aleyhi salaam wel….. Ik werd uit het leven getrokken en het leven uit mij, Allaahou akbar.

Ik heb sindsdien alles gegeven – en geef nog steeds alles – om mijn gezondheid terug te krijgen, maar tevergeefs. Ik heb inmiddels denk ik 50+ doktoren gezien, maar er is niemand die mij kan helpen, behalve Allaah. En ik ben momenteel ALLEEN op hem aangewezen, ondanks de kleine asbaab die ik nog verricht (ziekenhuisbezoekjes bijv.)…… En dan ga je de betekenis en de lading van Sabr en Tawakkul pas begrijpen en waarderen.
Nu wil ik één ding duidelijk maken en Allaah is mijn Shaheed; dit is niet om zielig gevonden te willen worden of om medelijden met mij te krijgen. Maar ik wil dat mensen hun ogen openen en mijn verhaal als eye opener gaan zien. Al is het maar één hart dat ik raak, dan is dat voor mij afdoende.

Want wij weten het niet, maar eigenlijk lijden wij allemaal aan een ziekte. En die ziekte heet: de overdreven mahaba voor deze dunya. En deze ziekte is terminaal. Het verschil is echter dat de één immers meer tijd van Allaah krijgt in deze vergankelijke wereld dan de ander en Allaahou a’lam hoelang ik nog krijg……

Het is dan ook verwonderlijk dat wij pas ‘wakker worden’ wanneer een man/vrouw in een witte jas (lees: dokter) ons vertelt dat we nog een aantal maanden, dagen of misschien uren te gaan hebben. Dan schrikken wij, slaat de angst en paniek toe en gaan wij ineens extra gebeden verrichten, het geld dat we normaal spenderen aan de nieuwste schoenen ga je spenderen op de weg van Allaah, we vragen vergeving aan anderen en zo veranderen wij in malaa’ikah……

Maar (!) wanneer Allaah ons vertelt/waarschuwt in bijv. Suraht ‘Ali ‘Imraan:

‎كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ

“Elke ziel zal de dood proeven”, dan schrikken wij niet. Hoe paradoxaal……

Medisch, theoretisch en rationeel gezien heb ik nog één heeeeele kleine ‘optie’, maar daarna is ook dat écht klaar voor mij en ben ik ook echt ‘uitbehandeld en parkeer ik het in de ijskast.’ Uitbehandeld in de ogen van de mens weliswaar, walakin Allaahou ‘alaa kulli shay’in qadier.

Vergeet daarom niet met al yaqeen mij en andere muslimeen die ziek zijn en het veel moeilijker hebben dan ik in jullie dua mee te nemen.

En voor eenieder die dagelijks struggelt met zichzelf en het wil opgeven denk aan de prachtige woorden van een dichter die ooit de prachtige woorden schreef:
“Accepteer het feit dat je ziek bent, maar accepteer nooit het feit dat je niet beter kan worden.”

Mijn naseeha is dan ook geliefde broeders en beste zusters:
“Bouw jouw leven om Allaah heen en niet Allaah om jouw leven.” Neem de Islaam als uitgangspunt, want alles staat en valt met al Islaam….
Maak dankbaar gebruik van je tijd, doe het goede, geniet van je gezondheid, van je naasten (in het speciaal van je ouders) en van je leven. Want ik had ergens de overtuiging dat ook ik onsterfelijk was en dat goede gezondheid mij altijd zou blijven toelachen, ondanks dat bovenstaande aya in mijn geheugen geprint zat van kinds af aan. Maar niets is minder waar…… Wij gaan allemaal, de vraag is echter in welke hoedanigheid…..

En ik wil daarom ook afsluiten met de welbekende hadith van de Profeet صلى الله عليه و سلم waarin hij zei:
“Wees in deze wereld alsof je een vreemdeling bent of een reiziger.”

En de aanvulling van Ibn ‘Umar رضى الله عنه:
“Wanneer de avond komt, verwacht niet om te leven tot de morgen, en wanneer de ochtend komt, verwacht niet om tot de avond te leven. Neem je gezondheid als voorbereiding voor je ziekte en neem je leven als voorbereiding voor je dood.”
(Sahih Al Bukhaari)

Ik vraag Allaahou Ta’aala daarom ook om eenieder die ziek is te genezen, de Nasr aan de Muslimeen te schenken, ons te vergeven en te leiden en ons een goed einde te schenken. Ameen